Anneliğimi, anneliği sorguladığım bi sene oldu, kendimi suçladığım, yetersiz hissettiğim zamanlar oldu.
Daha dikkatli daha tedbirli daha titiz beraberinde daha endişeli daha kaygılı… Yüreğimiz ağzımıza geldi ve hep orda kaldı… Adını anmaya korktuğumuz bir hastalığın ortasında bulduk kendimizi.
Güçlü ol güçlü ol… o kadar ki ağladığın görünmesin, kızın sorsun hatta babam ağlıyor sen neden ağlamıyorsun diye… Cevabı basit ben sen uyuduktan sonra ağlıyorum canım kızım, takip etmem gereken şeyler var ben ağlarsam bunları kim yapacak…
Doktorun söylediği gibi komutan ve asker ilişkisi gibi emirleri yerine getirmem gerekiyordu, o zaman daha başarılı oluruz demişti. Bunu hiç unutmadım. En ufak bir yumuşamada barikattan düşmanlar gelicekti sanki. Hala öyle.
Tellerin arkasında yalnız değilim, zaten hayatımda olan annelerden dostlarımdan beklenmedik destekler gördüm, görüyorum. Ama bu süreçte yeni anneler de tanıdım, bir tek ben değildim onu anladım. Bu beni başta tedirgin etti, acemi hissettirdi ki bundan doğalı yokmuş. Sürekli konuşan tavsiye veren teyzeler olur ya etrafta anneliğinizin ilk zamanlarında, onun gibi geldi başta. Kendimi kötü hissettiren de oldu konuştukça ama genelde iyi hissettirdiler, çok şey öğrettiler. Bazen doktora soramıyorsun anneler seni rahatlatıyor.
Hastanede annelerin adı siliniyor herkes doktorlar ve hemşireler, “Annesi” diye sesleniyor… Önemli olan çocuk, sen “annesi”sin, başka bir şey değil, annesi olman yeterli… Yeterli olmuştur umarım, sürecin ağır kısmı geride kaldı, yine umaraktan bu süreci de ayrıca yazmaya çalışıyorum ama o biraz zor oluyor. Nasıl başladı ne zaman bitecek… Süreç süreç süreç diyorum ya hep, sürülüyor mu hakkaten, sürülüyor muyuz? Sürecin süründürdüğü aşamalar olmadı mı oldu işte onları yazıyorum daha… yavaş yavaş… zaman yine yanıbaşımızda zaman yine ilaç zaman hızlı akmadı bu sefer zaman sindirdi zaman sinsi değil… iyi gelsin daha iyi gelsin… kızım iyileşsin…
