İki paralel hayat, aynı günün tarihinde doğmanın tesadüflüğü ile aynı yönde ilerleyen iki paralel hayat. Birbiri ile kavuşuncaya kadar kendi analitik yağlarında kavrulan, kavuştuktan sonra birbirleri ile geometrik kavrulan iki paralel düzlem. Bu paraleller aynı yönde ilerlemeye devam ederken çakışacaklarını hiç düşünmemişlerdi. Çakıştıkları an tek bir çizgi oldukları andı. İkiydiler, bir oldular, elmanın iki yarısıydılar, arkalarında çok ışıklı yollar bıraktılar.
Bir gün aralarında küçük bir nokta olduğunu fark ettiler. Yarısı birine yarısı diğerine aitti. Ama tümü ikisine aitti. İki düzlemin üzerine doğal olarak konan ve ileride sezgisel uzaklık duygusunu gözetecek olan bir noktaydı. Bu noktanın ilerde uzayıp büyüyeceğinin farkına vardılar.
Bu öyle bir noktaydı ki herkesin unvanına yeni bir unvan ekliyordu. Annelerimizi- anneanne ve babaanne, babalarımızı-dede ve büyükbaba, kardeşlerimizi-dayı ve hala, arkadaşlarımızı-teyze ve amca, kayınları yenge ve enişte, anneanne ve babaannelerimizi koca nine yapıyordu.
Bu küçücük nokta büyük bir mucizeydi. Noktalığının aksine onunla her şeye yeni bir başlangıç yapılacaktı. Bu nokta bir şeyin sonunda değil, her şeyin başında kullanılacaktı. Çünkü her şeyin başında o gelecekti. Bu nokta her şeyi nasıl değiştirecekti.
En başta paralelleri… Paraleller şaşkındı. Hangi şekle gireceklerini karıştırdılar. Sevinçten 4 köşe mi, bebeğin içinde büyüyeceği bir küre mi, 3 kişilik olacaklarından bir üçgen mi, daha korunaklı olacağından bir prizma mı?
Hazırlar mıydı yeni unvanlarına, yeni yaşam biçimlerine, yeni sevgi türüne? Sevgi bu noktacığa yetecek miydi? Kişiliği nasıl olacaktı? Kişilikli olarak mı katılacaktı aramıza? Nokta olarak kalmayacaktı elbet. Bir ünlem, bir üç nokta, bir sol anahtarı, bir nota, bir imza. Ama ne zaman hangi şekilde olursa olsun, hep onların noktacıkları olarak kalacaktı… İşte tüm bu soru işaretlerinin arasında bu cevaptan eminlerdi. Onların noktacıkları hep küçük kalacaktı aynı zamanda büyüyen. Hem nokta hem en başta, hiç büyümeyen, hep aralarında…
Resim: etsy
Bir gün aralarında küçük bir nokta olduğunu fark ettiler. Yarısı birine yarısı diğerine aitti. Ama tümü ikisine aitti. İki düzlemin üzerine doğal olarak konan ve ileride sezgisel uzaklık duygusunu gözetecek olan bir noktaydı. Bu noktanın ilerde uzayıp büyüyeceğinin farkına vardılar.
Bu öyle bir noktaydı ki herkesin unvanına yeni bir unvan ekliyordu. Annelerimizi- anneanne ve babaanne, babalarımızı-dede ve büyükbaba, kardeşlerimizi-dayı ve hala, arkadaşlarımızı-teyze ve amca, kayınları yenge ve enişte, anneanne ve babaannelerimizi koca nine yapıyordu.
Bu küçücük nokta büyük bir mucizeydi. Noktalığının aksine onunla her şeye yeni bir başlangıç yapılacaktı. Bu nokta bir şeyin sonunda değil, her şeyin başında kullanılacaktı. Çünkü her şeyin başında o gelecekti. Bu nokta her şeyi nasıl değiştirecekti.
En başta paralelleri… Paraleller şaşkındı. Hangi şekle gireceklerini karıştırdılar. Sevinçten 4 köşe mi, bebeğin içinde büyüyeceği bir küre mi, 3 kişilik olacaklarından bir üçgen mi, daha korunaklı olacağından bir prizma mı?
Hazırlar mıydı yeni unvanlarına, yeni yaşam biçimlerine, yeni sevgi türüne? Sevgi bu noktacığa yetecek miydi? Kişiliği nasıl olacaktı? Kişilikli olarak mı katılacaktı aramıza? Nokta olarak kalmayacaktı elbet. Bir ünlem, bir üç nokta, bir sol anahtarı, bir nota, bir imza. Ama ne zaman hangi şekilde olursa olsun, hep onların noktacıkları olarak kalacaktı… İşte tüm bu soru işaretlerinin arasında bu cevaptan eminlerdi. Onların noktacıkları hep küçük kalacaktı aynı zamanda büyüyen. Hem nokta hem en başta, hiç büyümeyen, hep aralarında…
3 yorum:
gözleriim doldu sabah sabah mutluluktann sizi de çok seviyorum ama bundan sonra sanırım noktayı paralalellerden daha çok sevme ihtimalim var:))
çook harika bir yazı olmuş bu.
ben noktanın teyzesi olucam=))) öperimmm seviormm sizi öperimmm
yudum
Size böyle söyleyecektim aslında benim biriciklerim:)
Yorum Gönder