huysuz çeşnili siyah beyaz bir tatlı

Fon da Müzeyyen Senar üstadımdan bu şarkı çalarken; birden yazasım geldi. Aslında her zaman yazasım var da bu güzel bir bahanesi olsun. Nasıl sonlanacağını bilemediğim bir yazı... Huysuzum ama tatlıyım. Zaten tatlı olmasam huysuzluğum çekilmez. Ani patlamalarım, sonrasında sönmelerim, alt dudağımı sarkıtmalarım, kaşlarımı çatmalarım, avaz avaz bağırmalarım, sonraki susmalarım, ağzımı kemik açmamalarım, saçmalamalarım, kabul etmemelerim, keçiliğim, tekeliğim, çingeneliğim çekilmez. İçinde fren barındıran çılgınlıklarım. (benim “hayat “fren”dim”) İçinde tatlılık barındıran bir huysuzluk benimkisi. Mesela bir fasıl gecesi Melihin bana armağan ettiği “Huysuz ve Tatlı Kadın” eserine benim “Kahverengi Gözlerin” ile yanıt verebilme benimkisi.

Hayat tüm zıtlıklarıyla devam ediyor. Zıtlıklar çıkış noktasıdır. İyi kötü, siyah beyaz, gece gündüz, savaş barış, aç tok, sıcak soğuk, mutlu mutsuz, zengin fakir… Onların oluşturduğu ara yoldur bizim hayat öykümüz. Taaa ortaokulda yazdığım bir komposizyon vardı. “ying ve yang”. Edebiyat öğretmenim çok beğenmişti. Ama onda kaldı. Keşke bir örneğini alsaydım. Yazımın tek kusuru küçük r harflerimin büyük R olarak yazılmasıydı. Bir de Yudumla lisede yaptığımız çuvalişi örümcek ağımız sergilendiği için kalmıştı okulda, ona da çok üzülürüm.
Bir de yitip gidenlerin arasında bizim evde bir zamanlar “ağlayan çocuk” resmi vardı. Onu attı mı ne yaptı annecim bilmiyorum ama ben severdim, burnumun direği sızlasa ona biraz bakmamla gözyaşlarımın gelmesi arasında bir paralellik vardı. Eve isteyerek göz yaşı sokulur mu?
Mutsuzluk yerine mutluluğun resmini asalım evimizin duvarına. Resme baktığımda yüzüme gülümseme geliyor, 6 çocuk çok fazla ama 4 çocuk yapasım geliyor, tüm zorluğuna rağmen sobalı bir evde oturasım geliyor... Bu resmin yapbozu varmış, alıp, yapıp, çerçeveletip, evimizin duvarına asmak istiyorum. Düşüncesi bile mutlu ediyor, demek gerçek olsa bildiğin havalara uçucam…